Kontakty z dzieckiem w czasie epidemii koronawirusa – Q&A

Źródło: https://images.app.goo.gl/4ywGuUd2tXpC3dPn9

To z czym się obecnie mierzy się wielu rodziców w czasie panującej epidemii koronawirusa to niemożliwość realizowania kontaktów i widzeń ze swoim dzieckiem.

Bardzo często dostajemy zapytania – co robić w sytuacji, gdy rodzice pozostają w rozłączeniu – np. na skutek rozwodu czy też w toku sprawy o rozwód. Dzieci są stale przy jednym z nich, a drugi rodzic odmawia tego kontaktu czy widzenia – zasłaniając się sytuacją na „koronawirusa”.

Postanowiłyśmy na nie odpowiedzieć w formie małego Q&A – czyli pytań i odpowiedzi. Zapraszamy!

Była partnerka odmawia mi widzeń z dzieckiem. Czy mogę domagać się kontaktów na drodze sądowej – jak wygląda to w sytuacji epidemii?

Jak najbardziej rodzic może dochodzić przed sądem swojego uprawnienia do realizacji kontaktu z dzieckiem w trybie wniosku o ich zabezpieczenie. Do takiego wniosku można dodać zapis o tym, że w przypadku nie wykonywania kontaktów, rodzic który je utrudnia będzie musiał uiścić określone świadczenie pieniężne na rzecz drugiego.

Jak szybko sąd to rozpozna?

Składając taki wniosek do sądu musimy wziąć pod uwagę fakt, że sądy pracują w ograniczony sposób. Dodatkowo, sprawy związane z zabezpieczeniem kontaktów nie znalazły się w katalogu spraw pilnych, wobec czego należy się spodziewać, że rozpoznanie naszej sprawy może potrwać.

Jesteśmy w toku sprawy o rozwód – dzieci są z żoną, ja mam zabezpieczone kontakty z dziećmi. Pozostajemy w konflikcie. Żona nie pozwala mi ich widywać zasłaniając się sytuacją na „koronawirusa”. Co ma robić? Przestać podejmować te próby kontaktu, zawiadomić sąd?

W pierwszej kolejności, należy pochylić się nad pytaniem czy odmowa ta jest uzasadniona i zagraża bezpieczeństwu i zdrowiu dzieci. W żadnym wypadku, nie należy zaniechać „prób” nawiązywania kontaktu np. za pomocą środków porozumiewania na odległość, ani próby kontaktu, ponieważ może to zostać wykorzystane, że ojciec nie realizuje tych kontaktów. Jeżeli odmowa jest nieuzasadniona, można podjąć stosowne środki przed sądem w celu wyegzekwowania tych kontaktów i jak najbardziej wskazane jest zawiadomienie sądu o tym fakcie w toku sprawy o rozwód.

Co jeśli drugi rodzic, który domaga się kontaktu – ma bezpośredni kontakt z osobami zarażonymi albo sam jest narażony na zarażenie np. pracuje w szpitalu? Czy wtedy ja mogę, w takim scenariuszu, zabezpieczyć się, nie narażając się jednocześnie na zarzut, że utrudniam kontakty z dziećmi?

Należy pamiętać, że każda sprawa i każdy przypadek jest inny oraz wymaga pogłębionej analizy przeprowadzonej przez sąd. Jeżeli jednak samo umożliwienie kontaktu z takim rodzicem będzie powodowało niebezpieczeństwo dla życia albo zdrowia dziecka – taka odmowa zdaje się być uzasadniona.

Czy jest sposób, aby uchronić dziecko przed kontaktem z takim rodzicem, jeżeli takie tłumaczenia nie pomogą? Czy można to jakoś przyśpieszyć?

Tak, można. W tym przypadku również w trybie wniosku o zabezpieczenie. Zgodnie ze specustawą o koronawirusie, prezes sądu może zakwalifikować określoną sprawę do rozpoznania, jako pilną, jeśli jej nie rozpoznanie może wpływać na zdrowie lub życie danej osoby. W takim wniosku o zabezpieczenie będziemy jednak musieli wykazać, że umożliwienie kontaktu dziecka z drugim rodzicem – będzie powodowało niebezpieczeństwo dla jego życia albo zdrowia.

Po więcej informacji – zapraszamy do kontaktu na adres: biuro@wrkancelaria.pl

Autor wpisu:

Hanna Woźniak

Dodatkowy zasiłek opiekuńczy z powodu zamknięcia placówek na czas epidemii.

Wobec sytuacji epidemiologicznej w kraju rząd w połowie marca podjął decyzję o zamknięciu szkół, żłobków, przedszkoli i klubów dziecięcych od 16 do 25 marca 2020 r. Obecnie wydłużono ten okresu do 10 kwietnia 2020 r. czyli do Świąt Wielkanocnych. Taka decyzja wiąże się oczywiście z koniecznością zapewnienia opieki nad najmłodszymi dziećmi w czasie, który spędziliby w szkole czy w innych placówkach.

Ustawa o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych przewiduje dla rodziców możliwość uzyskania dodatkowego zasiłku opiekuńczego właśnie na tę okoliczność. Przy tym do tej pory dotyczyło to jedynie sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, które nie ukończyło 8 lat. To oznaczało, że jeśli dziecko kończyło 8 lat np. 23 marca 2020 r. to zasiłek  przysługiwał maksymalnie do 22 marca 2020 r.

Obecnie proponowana jest możliwość uzyskania zasiłku także dla rodziców dzieci w wieku do ukończenia 12 roku życia* lub dziecka legitymującego się orzeczeniem o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności do ukończenia 18 lat albo dziecka z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego. Poza zamknięciem placówki można będzie uzyskać zasiłek w przypadku niemożności sprawowania opieki przez nianię lub dziennego opiekuna z powodu COVID-19. Rozwiązanie to stanowi jedną z poprawek naniesionych przez Senat.

Dodatkowy zasiłek przysługuje tym, którzy są objęci ubezpieczeniem chorobowym (np. są pracownikami, zleceniobiorcami, osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą płacącymi dobrowolną składkę chorobową).

Dodatkowy zasiłek opiekuńczy przysługuje maksymalnie za okres 14 dni, niezależnie od liczby dzieci nad którymi sprawujemy opiekę. Może on być wykorzystany przez jednego rodzica albo podzielony między nich. Zasiłek można otrzymać za okres od 12 marca 2020 r. Wobec przedłużenia okresu zamknięcia szkół i innych placówek rząd zapowiedział wprowadzenie przepisu przedłużającego dodatkowy zasiłek opiekuńczy w pakiecie ustaw antykryzysowych. Jak zapewniono, z zasiłku „będzie można skorzystać również wstecz” (w „Rozmowie Piaseckiego” w TVN24 – rzecznik rządu Piotr Mueller). Projekt ustawy zapowiada na razie, że Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, określić dłuższy okres pobierania dodatkowego zasiłku opiekuńczego niż 14 dni, biorąc pod uwagę okres na jaki zostały zamknięte żłobki, kluby dziecięce, przedszkola, szkoły, placówki pobytu dziennego oraz inne placówki lub okres niemożności sprawowania opieki przez nianie lub opiekunów dziennych. Jak wynika z nazwy „dodatkowy zasiłek” okresu wypłaty tego zasiłku nie wlicza się do ogólnego limitu 60 dni zasiłku opiekuńczego.

Aby otrzymać zasiłek niezbędne jest obecnie złożenie oświadczenia o sprawowaniu osobistej opieki nad dzieckiem w wieku do lat 8 w związku z zamknięciem z powodu COVID-19 żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły. Pracownik lub zleceniobiorca składa oświadczenie do swojego pracodawcy lub zleceniodawcy. Natomiast osoby prowadzące działalność pozarolniczą i osoby z nimi współpracujące składają oświadczenie w ZUS. Oświadczenie może być przekazane elektronicznie – za pośrednictwem (PUE) ZUS. Wzór oświadczenia można pobrać na stronie internetowej ZUS. Co ważne, jeśli nie pracujemy w wekendy lub w jakiś inny dzień tygodnia, jako okres wykorzystania zasiłku możemy wskazać tylko dni robocze, w których nie świadczymy pracy z powodu opieki nad dzieckiem, nie musi być to okres ciągły.

*Aktualizacja: Ostatecznie poprawka Senatu w kwestii zasiłku opiekuńczego na dzieci do 12 roku życia została odrzucona. Zasiłek przysługuje zatem tak jak do tej pory jedynie w przypadku dzieci do 8 roku życia.

Patrz: ustawa z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw.

 

Autor wpisu:

Emilia Robak.

 

Wezwanie na świadka do sądu – zwrot kosztów i utraconych zarobków.

Źródło: Carreira 28 by Aleksander.Huls (Attribution-ShareAlike 2.0 Generic)

W przypadku gdy dostaniemy wezwanie do sądu w charakterze świadka trzeba pamiętać o tym, że koniecznie należy się w sądzie stawić. W przypadku nieobecności bez należytego usprawiedliwienia sąd może nałożyć karę pieniężną w wysokości do 3.000 zł. Sąd ma prawo nakładania kary kilkukrotnie, tzn. za każde niestawiennictwo oddzielnie. Ponadto, sąd może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie świadka.

Dobrze pamiętać o tym, że świadkowi przysługuje zwrot kosztów poniesionych w związku z koniecznością stawiennictwa w sądzie, co może w pewien sposób zrekompensować niedogodności związane z wizytą w sądzie. Na koszty te składają się zarówno koszty przejazdu jak i koszty związane z utraconymi w dniu rozprawy zarobkami lub dochodami. Wszystkie te okoliczności trzeba jednak odpowiednio udokumentować.

Jeśli jesteś pracownikiem – nie musisz poświęcać swojego urlopu aby wypełnić obowiązek wynikający z wezwania do sądu. Pracodawca jest zobowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie m.in. organu administracji, sądu, prokuratury czy policji. Samo natomiast imienne wezwanie pracownika do osobistego stawienia się w charakterze strony lub świadka, przysłane przez sąd, jest dowodem usprawiedliwiającym nieobecność w pracy. Powinno ono jednak zawierać adnotację potwierdzającą stawienie się pracownika na to wezwanie.

Zwrot kosztów podróży.

Zgodnie z przepisami świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności postępowania na wezwanie sądu – czyli zwykle do sądu, w którym odbywa się rozprawa. Muszą to być koszty rzeczywiście poniesione (por. uchwała SN z 29.06.2016 r., III CZP 26/16). Prawo wyboru środka komunikacji przysługuje świadkowi a zatem może być to pociąg, autobus, komunikacja miejska, a nawet samolot czy taksówka. Przy tym trzeba pamiętać, że wybór środka transportu powinien być dyktowany względami racjonalności i celowości.

Koszt podróży nie musi być jednak jedynym kryterium zasadności wyboru określonego środka transportu. Istotne są również takie kwestie jak: czas podróży, konieczność korzystania z kilku środków transportu, czas przyjazdu na miejsce czynności w korelacji z czasem jej rozpoczęcia. Trzeba uwzględnić również osobiste cechy świadka, takie jak: wiek, stan zdrowia czy niepełnosprawność, które mogą uzasadniać skorzystanie z droższego i wygodniejszego środka transportu (postanowienie SA w Katowicach z 27.11.2013 r., II AKz 723/13).

Możliwy jest także zwrot kosztów noclegu oraz utrzymania w miejscu, do którego świadek został wezwany. Dotyczy to jednak wyjątkowych sytuacji, gdy np. czas podróży wezwanego od miejsca zamieszkania do sądu uniemożliwia mu powrót do domu tego samego dnia.

Aby wykazać wysokość kosztów podróży należy przedstawić np. bilety za przejazd lub przelot czy też rachunek wystawiony przez hotel. Kiedy natomiast świadek przyjeżdża własnym samochodem może złożyć stosowne oświadczenie i np. okazać dowód rejestracyjny pojazdu, którym przyjechał na rozprawę.

Zwrot utraconego dochodu.

Świadkowi przysługuje także zwrot zarobku lub dochodu utraconego z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu na rozprawę.

Wynagrodzenie za utracony zarobek lub dochód za każdy dzień udziału w czynnościach postępowania przyznaje się świadkowi w wysokości jego przeciętnego dziennego zarobku lub dochodu. Górna granica dziennego wynagrodzenia, o które można się starać, to obecnie 82,31 zł (4,6% kwoty bazowej dla kierowniczych stanowisk państwowych).

Utratę zarobku lub dochodu oraz ich wysokość świadek powinien należycie wykazać.

W przypadku pracownika mamy ułatwienie w kwestii wykazania wysokości utraconego zarobku. Zgodnie bowiem z §16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy w takim przypadku pracodawca wydaje zaświadczenie określające wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia.

W przypadku wykazywania utraconego dochodu przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą można posiłkować się wielkością dochodów zgłoszoną do opodatkowania w urzędzie skarbowym w połączeniu z oświadczeniem złożonym przez samego świadka.

Wniosek o zwrot kosztów podróży i utraconego dochodu.

Aby uzyskać zwrot wymienionych kwot należy złożyć wniosek ustnie do protokołu lub na piśmie. Termin do złożenia wniosku jest krótki, bo wynosi tylko 3 dni od dnia zakończenia czynności z udziałem świadka i nie można go przywrócić.

Np. Jeśli świadek składał zeznania w poniedziałek 25 listopada to ma czas na złożenie wniosku do godziny 24.00 w czwartek 28 listopada.

Świadek powinien zostać pouczony o prawie i sposobie zgłoszenia wniosku o zwrot należności oraz o skutkach niezachowania terminu. Prawo żądania należności z tytułu zwrotu kosztów przysługuje świadkowi, który stawił się nawet wówczas gdy ostatecznie nie został przesłuchany.

Autor wpisu:

Emilia Robak

Czy środki na rachunku bankowym wchodzą w skład spadku?

Zdjęcie: rawpixel

Prawdopodobnie większość z czytelników miała do czynienia z zakładaniem konta w banku. W przypadku zakładania określonych rachunków bank może wskazaćna możliwość zadysponowania zgromadzonymi na nich pieniędzmi na wypadek śmierci. Zgodnie jednak z ogólną regułą wszystkie prawa i obowiązki zmarłego wchodząz chwilą jego śmierci do spadku, który następnie przypada jednej lub kilku osobom – spadkobiercom. Czy więc środki na rachunku bankowym nie należą do spadku?

Otóż w przypadku środków zgromadzonych w banku na:

• rachunku oszczędnościowym,
• rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym,
• rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej,

pewne kwoty nie wchodzą do spadku po zmarłym posiadaczu takiego rachunku a więc nie podlegają dziedziczeniu na podstawie ustawy czy testamentu. Kiedy?

Zgodnie z przepisami Prawa bankowego posiadacz takiego rachunku może polecić pisemnie bankowi dokonanie – po swojej śmierci – wypłaty wskazanym przez siebie osobom określonej kwoty pieniężnej. Jest to tzw. dyspozycja wkładem na wypadek śmierci. Polecenie takie zobowiązuje bank do wypłacenia określonych w dyspozycji kwot wybranym przez posiadacza rachunku osobom. Taka dyspozycja może być wydana jedynie na rzecz:

• małżonka,
• wstępnych (rodzice, dziadkowie, itd),
• zstępnych (dzieci, wnuki, itd.),
• rodzeństwa.

Kwota wypłaty na podstawie takiej dyspozycji jest ograniczona do dwudziestokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw za ostatni miesiąc przed śmiercią posiadacza rachunku. Obecnie jest to suma 102.961,40 zł (5.148,07 zł x 20). Nawet jeśli zmarły wydał dyspozycję dla dwóch lub więcej osób łączna wypłacona kwota nie może przekroczyć wypłaty maksymalnej. Dotyczy to zarówno sytuacji gdy mamy dyspozycję dla kilku osób w jednym banku jak również gdy sporządzono kilka dyspozycji w różnych bankach. Jednocześnie Prawo bankowe wskazuje, że gdy posiadacz rachunku wydał więcej niż jedną dyspozycję wkładem na wypadek śmierci, a łączna suma dyspozycji przekracza kwotę wypłaty maksymalnej dyspozycja wydana później ma pierwszeństwo przed dyspozycją wydaną wcześniej.

Warto pamięać, że dyspozycję wkładem na wypadek śmierci możemy w każdym czasie zmienić lub odwołać – na piśmie. Jednocześnie jej ustanowienie w żaden sposób nie blokuje środków zgromadzonych na rachunku.

W przypadku powzięcia przez bank informacji o śmierci posiadacza rachunku, ciąży na nim obowiązek informacyjny. Bank powinien niezwłocznie zawiadomić uprawnione osoby o możliwości wypłaty określonej kwoty. Do wypłaty pieniędzy nie trzeba przeprowadzić postępowania spadkowego – zwykle wystarczy zgłosić się z dokumentem potwierdzającym śmierć posiadacza rachunku (akt zgonu) oraz dokumentem potwierdzającym tożsamość uprawnionego.

Mimo, że kwota uzyskana z takiej dyspozycji nie wchodzi do spadku to podlega przepisom o podatku od spadków i darowizn. Wobec tego konieczne jest złożenie odpowiedniego zeznania podatkowego w terminie 6 miesięcy od dnia śmierci posiadacza rachunku.

Do spadku nie wchodzi także kwota wypłacona z wymienionych na wstępnie rachunków na pokrycie kosztów pogrzebu posiadacza rachunku. Kwotę taką bank wypłaci osobie, która przedstawi rachunki stwierdzające wysokość poniesionych przez nią kosztów – w wysokości nie przekraczającej kosztów urządzenia pogrzebu zgodnie ze zwyczajami przyjętymi w danym środowisku.

Sama śmierć posiadacza rachunku nie powoduje automatycznego wygaśnięcia bądź rozwiązania umowy natomiast co do zasady prawa związane z rachunkiem wchodzą w skład spadku. Będzie to dotyczyć w szczególności środków zgromadzonych na innych niż na wskazanych wcześniej rachunkach bankowych oraz środków na rachunku oszczędnościowym, rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym oraz rachunku terminowej lokaty oszczędnościowej przewyższających ustanowione do nich dyspozycje na wypadek śmierci lub przewyższających maksymalną kwotę takiej dyspozycji.

Autor wpisu

Emilia Robak

Rodzaje testamentów – cz. II.

Źródło: creation by Carlos Ubeda (licencja Attribution-NoDerivs 2.0 Generic  (CC BY-ND 2.0))

W uprzednio opublikowanym wpisie omówiłam trzy rodzaje testamentów zwykłych czyli testament holograficzny (pisemny), testament notarialny i testament allograficzny. Wyróżniają się one tym, że mogą zostać sporządzone przez testatora (osobę sporządzającą testament) w każdym momencie. W przeciwieństwie do nich testamenty szczególne mogą być ważnie sporządzone tylko w wyjątkowych, opisanych w przepisach sytuacjach. Sporządzenie testamentu szczególnego gdy nie występują wyjątkowe okoliczności spowoduje nieważność tego testamentu.W zależności od sytuacji możemy mieć do czynienia z testamentem ustnym, testamentem podróżnym lub testamentem wojskowym.

Testamety ustne.

Kiedy można sporządzić:

• istnieje obawa rychłej śmierci spadkodawcy (wypadek spadkodawcy, ciężka choroba, nagłe pogorszenie stanu chorobowego, podeszły wiek);

• szczególne okoliczności nie pozwalają zachować zwykłej formy testamentu lub jest to bardzo utrudnione (katastrofy jak powódź czy epidemia choroby zakaźnej).

W jaki sposób:

Spadkodawca oświadcza swoją ostatnią wolę przy jednoczesnej obecności co najmniej trzech świadków: powinien zakomunikować świadkom wolę rozporządzenia majątkiem na wypadek śmierci oraz wskazać komu i jakie korzyści przeznacza. Świadkiem może być osoba obecna przy składaniu oświadczenia woli, świadoma swej roli, która rozumie treść woli spadkodawcy i jest gotowa do jej spełnienia. O tym kto nie może być świadkiem – w poprzednim wpisie.

Stwierdzenie treści testamentu:

1. W formie dokumentu prywatnego.

Jeden ze świadków wobec którego została złożona ostatnia wola albo inna osoba powinna spisać oświadczenie spadkodawcy. Należy tego dokonać przed upływem roku od dnia złożenia tego oświadczenia. W piśmie trzeba podać w jakim miejscu i dniu spadkodawca złożył oświadczenie oraz miejsce i datę sporządzenia pisma. Pismo to powinno następnie zostać podpisane przez spadkodawcę i dwóch świadków. Jeśli spadkodawca nie może tak sporządzonego dokumentu podpisać powinni podpisaćgo wszyscy świadkowie – czyli tylu ile ich było obecnych przy oświadczaniu ostatniej woli.

2. Przed sądem.

W ciągu 6 miesięcy od dnia otwarcia spadku (którym jest dzień śmierci spadkodawcy) świadkowie składają zgodne zeznania co do ostatniej woli zmarłego przed sądem. W wyjątkowych przypadkach sąd może poprzestać na zeznaniach dwóch świadków, jeśli przesłuchanie trzeciego jest niemożliwe albo napotyka trudne do przezwyciężenia przeszkody. Termin sześciomiesięczny pozostanie zachowany również jeśli przed jego upływem wpłynie do sądu wniosek o stwierdzenie nabycia spadku na podstawie testamentu ustnego z danymi świadków oświadczenia ostatniej woli (uchwała SN z 30 października 1969 r., sygn. akt. III CZP 75/69).

Jeśli testament ustny nie zostanie potwierdzony w terminach i w jeden ze sposobów opisanych powyżej staje się on bezskuteczny i nie wywiera skutków prawnych.

Testamenty podróżne.

Kiedy można sporządzić:

• w trakcie podróży statkiem morskim lub powietrznym.

W jaki sposób:

Spadkobierca powinien oświadczyć swą ostatnią wolę przed dowódcą statku lub jego zastępcą w obecności dwóch świadków. Dowódca statku lub jego zastępca spisuje wolę spadkodawcy, podając datę jej spisania i pismo to w obecności świadków odczytuje spadkodawcy. Następnie pismo to musi zostać podpisane przed spadkodawcę, dowódcę lub zastępcę dowódcy oraz świadków. Jeżeli spadkodawca nie może podpisać pisma należy w nim podać przyczynę tego stanu.

Wyjątkowo, gdy spisanie woli testatora nie jest możliwe w sposób opisany powyżej, można poprzestać na ustnej formie testamentu.

Testamenty wojskowe.

Kiedy można sporządzić:

• w czasie mobilizacji, wojny, przebywania w niewoli

• jedynie przez żołnierzy Sił Zbrojnych pełniących czynną służbę wojskową, pracowników cywilnych zatrudnionych w Siłach Zbrojnych i określonych rozporządzeniem osób cywilnych towarzyszących Siłom Zbrojnym (np. członkowie personelu PCK).

W jaki sposób:

1. Oświadczenie ostatniej woli przez spadkodawcę wobec sędziego wojskowego, który ją spisuje. Pismo następnie odczytuje się i podpisuje je spadkodawca oraz sędzia.

2. Oświadczenie ostatniej woli przez spadkodawcę wobec dwóch świadków jedocześnie obecnych, z których jeden spisuje wolę spadkodawcy. Pismo następnie podpisuje spadkodawca i obaj świadkowie.

3. Oświadczenie ostatniej woli przez spadkodawcę wobec trzech świadków, gdy spadkodawca nie może się podpisać. Jeden z nich spisuje wolę spadkodawcy po czym pismo, po jego odczytaniu spadkobiercy, podpisują wszyscy trzej świadkowie.

4. W szczególnych okolicznościach spadkodawca może oświadczyć swoją wolę wobec dwóch świadków, którzy nie muszą być obecni jednocześnie. Takimi okolicznościami są obawa rychłej śmierci spadkodawcy wskutek odniesionych ran lub choroby albo niemożliwość lub znaczna trudność w zachowaniu wyżej opisanych form testamentu.

Trzeba pamiętać, że testament szczególny traci moc z upływem sześciu miesięcy od dnia ustania okoliczności, które uzasadniały jego sporządzenie w miejsce testamentu zwykłego, chyba że spadkodawca zmarł przed upływem tego terminu. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w przypadku testamentów zwykłych. Obowiązują one i są ważne bezterminowo lub do czasu ich odwołania przez spadkobiercę.

Autor wpisu:

Emilia Robak.

Jakie zmieny w prawie rodzinnym we wrześniu, po nowelizacji Kodeksu rodzinnego?

Na naszej stronie na facebooku informowałyśmy ostatnio o ogłoszonych 19 czerwca 2019 roku zmianach do Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego  w drodze ustawy z dnia 16 maja 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz ustawy – Kodeks postępowania cywilnego.

Czego konkretnie dotyczą zmiany? Postanowiłyśmy odpowiedzieć poniżej w formie małego Q&A.

1. Jakie nowości wprowadza ww. ustawa? 

Nowościami w prawie rodzinnym będą m.in.:

• powództwo o ustalenie macierzyństwa,
• możliwość dochodzenia stosownego rozstrzygnięcia przez zstępnych dziecka, które zmarło po wytoczeniu powództw o zaprzeczenie ojcostwa lub ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa,
• możliwość żądania sądowego ustalenia ojcostwa przez domniemanego ojca dziecka,
• reprezentacja  dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską, którego żadne z rodziców nie może reprezentować przez kuratora ustanowionego przez sąd opiekuńczy.

2. Kto może żądać ustalenia macierzyństwa? 

• dziecko przeciwko matce, a jeżeli matka nie żyje – przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy,
• matka przeciwko dziecku, a jeżeli dziecko nie żyje – przeciwko kuratorowi ustanowionemu przez sąd opiekuńczy,
• zstępni dziecka w razie śmierci dziecka, które wytoczyło powództwo,
• prokurator, jeżeli wymaga tego dobro dziecka lub ochrona interesu społecznego.

3. W jakim  czasie można żądać ustalenia macierzyństwa? 

• matka może wytoczyć powództwa o ustalenie macierzyństwa do osiągnięcia przez dziecko pełnoletności. Jeżeli dziecko zmarło przed osiągnięciem pełnoletności, matka może wytoczyć powództwo o ustalenie macierzyństwa do dnia, w którym dziecko osiągnęłoby pełnoletność.
• prokurator – jeżeli dziecko zmarło przed osiągnięciem pełnoletności, prokurator może wytoczyć powództwo o zaprzeczenie macierzyństwa do dnia, w którym dziecko osiągnęłoby pełnoletność. Wytoczenie powództwa przez prokuratora nie jest dopuszczalne, jeżeli dziecko zmarło po osiągnięciu pełnoletności.

4. Do jakich czynności uprawniony będzie kurator reprezentujący dziecko ?

Kurator reprezentujący dziecko jest umocowany będzie do dokonywania wszelkich czynności łączących się ze sprawą, również w zakresie zaskarżenia i wykonania orzeczenia. Do czynności kuratora przepisy art. 95 § 3 i 4 oraz art. 154 stosuje się odpowiednio.

5. Kto może zostać takim kuratorem?

Kuratorem reprezentującym dziecko może być ustanowiony adwokat lub radca prawny, który wykazuje szczególną znajomość spraw dotyczących dziecka, tego samego rodzaju lub rodzajowo odpowiadających sprawie, w której wymagana jest reprezentacja dziecka lub ukończył szkolenie dotyczące zasad reprezentacji dziecka, praw lub potrzeb dziecka. W przypadku gdy stopień skomplikowania sprawy tego nie wymaga, w szczególności gdy sąd opiekuńczy określi szczegółowo treść czynności, kuratorem reprezentującym dziecko może zostać ustanowiona również inna osoba posiadająca wyższe wykształcenie prawnicze i wykazująca znajomość potrzeb dziecka. Jeżeli szczególne okoliczności za tym przemawiają kuratorem może zostać ustanowiona także osoba nieposiadająca wyższego wykształcenia prawniczego.

6. Od kiedy zaczną obowiązywać nowe przepisy? 

Zmiany zaczną obowiązywać od 20 września 2019 roku.

7. Co ze sprawami wszczętymi przez wejściem w życie nowej ustawy?

• w sprawach, w których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy ustanowiono kuratora do reprezentowania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską, którego nie może reprezentować żadne z rodziców, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, z wyjątkiem przepisów art. 99 § 2 i 3 oraz art. 99² ustawy zmienianej w art. 1, które stosuje się w brzmieniu nadanym nową ustawą.
• w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje przepisy ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym nową ustawą.

 

Źródło: http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20190001146

Zainteresowanych po więcej informacji zapraszamy do kontaktu pod adresem: biuro@wrkancelaria.pl.

Autor wpisu: 

Hanna Woźniak 

Kolejność obowiązku alimentacyjnego – od kogo można domagać się alimentów (cz. I).

Image by 3D Animation Production Company from Pixabay

Słowo alimenty kojarzy się nam przede wszystkim z obowiązkiem płacenia przez jedno z rodziców na dzieci, które pozostały z drugim rodzicem m.in. po rozwodzie. Jednak tak naprawdę obowiązek ten może dotyczyć znacznie szerszego grona osób, gdyż alimenty mogą należeć się również np. rodzicom, dziadkom, wnukom, małżonkowi czy rodzeństwu.

Obowiązek alimentacyjny może generalnie obciążać:

• krewnych w linii prostej (rodzice, dziadkowie, dzieci, wnuki),

• rodzeństwo,

• byłego małżonka,

• ojczyma lub macochę.

Oczywiście nigdy nie dojdzie do sytuacji, że odpowiedzialne będą wszystkie te osoby. O tym kogo od kogo domagać się alimentów w konkretnej sytuacji decydują przepisy o kolejności obowiązku alimentacyjnego. Ustanawiają one niżej przedstawione zasady:

1. Obowiązek alimentacyjny byłego małżonka wyprzedza obowiązek krewnych tego małżonka.

   Dotyczy to zarówno obowiązku alimentacyjnego współmałżonka w stosunku do drugiego małżonka w czasie trwania małżeństwa, jak i po rozwodzie lub unieważnieniu małżeństwa (zakładając oczywiście, że są spełnione przesłanki z art. 60 k.r.o., który wskazuje kiedy można przyznać alimenty byłemu małżonkowi). Współmałżonek nie może się bronić tylko tym, że drugiemu małżonkowi niezdolnemu do samodzielnego utrzymania się dostarczają lub mogą dostarczać środków utrzymania jego krewni np. rodzice. (por. orzeczenie SN z dnia 29.02.1952 r, sygn. C 1499/51).

   Jeśli zatem mamy do czynienia z osobą rozwiedzioną, która nie została uznana za wyłącznie winną rozkładu pożycia małżeńskiego, która popadła w niedostatek i chce uzyskać świadczenie alimentacyjne to powinna się ona w pierwszej kolejności domagać alimentów od byłego małżonka, nawet jeśli ma np. dorosłe dzieci i rodziców, którzy mogliby jej pomóc.

2. Zstępni odpowiadają przed wstępnymi.

   Najpierw wyjaśnijmy: zstępni to dzieci, wnuki, prawnuki itd. natomiast wstępni to rodzice, dziadkowie pradziadkowie itd. Jeśli osoba domagająca się alimentów ma zarówno dzieci, które mają odpowiednie możliwości finansowe jak i rodziców to najpierw powinna wnieść o alimenty od dzieci.

3. Wstępni odpowiadają przed rodzeństwem.

   Jeśli dana osoba nie ma dzieci ani wnuków ale ma rodzeństwo i rodziców to najpierw powinna domagać się alimentów od rodziców. Oznacza to, że co do zasady rodzeństwo odpowiada w ostatniej kolejności.

4. Bliższy stopniem krewny wyprzedza co do obowiązku alimentacyjnego wszystkich krewnych dalszych stopniem.

   Na przykład jeśli osoba, która chce uzyskać alimenty ma dzieci oraz wnuki to w pierwszej kolejności odpowiedzialne będą jej dzieci i jeśli uczynią one zadość swojemu obowiązkowi to wnuki nie będą już odpowiadać za alimenty w stosunku do tej osoby.

5. Dziecko może żądać świadczeń alimentacyjnych od swego ojczyma (macochy) dopiero, gdy rodzice nie będą mogli spełnić swego obowiązku wobec dziecka.

   Oznacza to, że obowiązek ojczyma (macochy) wyprzedza obowiązek krewnych dziecka ale nie obowiązek jego rodziców.

6. Obowiązek alimentacyjny względem przysposobionego obciąża przysposabiającego przed wstępnymi i rodzeństwem przysposobionego. Jednocześnie obowiązek alimentacyjny przysposobionego względem wstępnych i rodzeństwa obciąża go dopiero w ostatniej kolejności. Ta zasada obowiązuje w przypadku tzw. adopcji niepełnej, która polega na wywołaniu skutków wynikających z przysposobienia wyłącznie między przysposabiającym a przysposobionym (art. 124 § 1 k.r.o.).

W części II tego wpisu przedstawię kiedy możemy zwrócić się o alimenty od osoby zobowiązanej w dalszej kolejności zamiast do osoby, która jest odpowiedzialna za płacenie alimentów zgodnie z przedstawionymi wyżej zasadami.

Autor wpisu:

Emilia Robak

Egzekucja alimentów z zagranicy – cz. II – kraje poza UE.

Źródło: https://goo.gl/images/VrrrLn

Tematyka dochodzenia należności alimentacyjnych w ujęciu transgranicznym towarzyszy nam coraz częściej, zwłaszcza w obliczu migracji ludności po całym świecie. Z uwagi na sąsiedztwo i członkostwo – najczęściej spotykamy się z procedurą egzekwowania alimentów od dłużników alimentacyjnych znajdujących się w krajach członkowskich UE, o którym pisałyśmy tu: Egzekucja alimentów z zagranicy – cz. I – kraje UE.

W obecnym wpisie, chcę się skupić na egzekucji alimentów z krajów po za Unią Europejską, a za przykład państwa, z którego można w ten sposób egzekwować alimenty posłuży mi Norwegia, która jest jednocześnie stroną tzw. Konwencji Nowojorskiej czyli Konwencji o dochodzeniu roszczeń alimentacyjnych za granicą, sporządzonej w Nowym Jorku dnia 20 czerwca 1956 r. (Dz.U. z 1961 r. Nr 17, poz. 87 i 88), ale nadto tzw. Konwencji Haskiej z dnia 23 listopada 2007 roku, sporządzonej w Hadze (Dz. U z 1961 r., Nr 17, poz. 87 i 88).

KONWENCJA NOWOJORSKA

Ww. Konwencję będziemy najczęściej stosować w przypadku egzekucji alimentów od dłużnika przebywającego w państwie z poza UE, ponieważ poza Norwegią do jej uczestników zaliczamy również:

Algierię, Argentynę, Australię, Barbados, Białoruś, Bośnie i Hercegowinę, Brazylię, Burkina Faso, Chile, Chorwację, Czarnogórę, Danię, Ekwador, Estonię, Filipiny, Finlandię, Gwatemalę, Haiti, Izrael, Kazachstan, Kirgistan, Kolumbię, Luksemburg, Macedonię, Maroko, Meksyk, Mołdowę, Monako, Niger, Norwegię, Nowa Zelandię, Pakistan, Portugalię, Republika Środkowo-Afrykańskę, Serbię, Seszele, Sri Lanka, Surinam, Szwajcarię, Tajwan, Turcję, Ukrainę, Urugwaj, Watykan, Zielony Przylądek

Jeżeli państwo, na którego terytorium przebywa dłużnik alimentacyjny, jest uczestnikiem ww. Konwencji,  można dochodzić alimentów w oparciu o jej założenia.

Należy zaznaczyć jednak, że w dniu 18 czerwca 2011 r. weszło w życie nowe rozporządzenie Rady Wspólnot Europejskich nr 4/09 w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych (Dz.U.UE L z dnia 10 stycznia 2009 r.), które ma pierwszeństwo stosowania przed Konwencją Nowojorską. Konwencję Nowojorską można stosować po tej dacie jedynie dla państw nie będących stroną niniejszego rozporządzenia (np. Dania).

KONWENCJA HASKA

Dochodzenie świadczeń alimentacyjnych od dłużników zamieszkałych na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej od 1 stycznia 2017 roku, odbywa się na podstawie Konwencji Haskiej z dnia 23 listopada 2007 roku (Dz. U z 1961 r., Nr 17, poz. 87 i 88) o międzynarodowym dochodzeniu roszczeń alimentacyjnych na rzecz dzieci i innych członków rodziny.

Stronami Konwencji Haskiej są także Państwa:

Albania, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Norwegia, Turcja i Ukraina (wykaz nie uwzględnia państw członkowskich Unii Europejskiej, do których ma zastosowanie rozporządzenie Rady (WE) nr 4/1009 z dnia 18 grudnia 2008 roku).

Ww. Konwencja ma zastosowanie do:

• do zobowiązań alimentacyjnych wobec osoby, która nie ukończyła 21 lat, wynikających ze stosunków między rodzicami, a dziećmi.

• do zobowiązań alimentacyjnych między małżonkami i byłymi małżonkami, w sytuacji gdy wniosek składany jest jednocześnie z wnioskiem o odzyskanie alimentów na rzecz uprawnionego poniżej 21 roku życia,

• do zobowiązań alimentacyjnych między małżonkami i byłymi małżonkami – z wyłączeniem rozdziałów II i III w/w Konwencji.

• Co ciekawe jeżeli chodzi o Norwegię, to złożyła ona oświadczenie, że wg. przepisów Konwencji Haskiej będzie wspierać egzekucję alimentów na dziecko, które ukończyło 21 rok życia, ale z ograniczeniem do miesiąca, w którym dziecko kończy 25 lat
  (bowiem w prawie norweskim występuje takie ograniczenie).

UMOWY DWUSTRONNE

Warto zaznaczyć, że Polska jest związana również umowami dwustronnymi, na podstawie których można wykonywać orzeczenia zasądzające alimenty z następującymi państwami:

Algieria, Białoruś, Chiny, Irak, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Czarnogóra, Macedonia, Serbia, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, Kuba, Maroko, Mongolia, Rosja, Syria, Tunezja, Turcja, Ukraina, Wietnam

KANADA

Jak łatwo zauważyć, zarówno Konwencja Nowojorska ani Konwencja Haska nie ma zastosowania do wszystkich państw spoza Wspólnoty Europejskiej, dlatego też, w tym miejscu nie można pominąć okoliczności, że wykonywanie orzeczeń uwzględniających roszczenia o alimenty na terytorium poszczególnych prowincji Kanady odbywa się na zasadzie faktycznej wzajemności.

WSZCZĘCIE POSTĘPOWANIA

Odpowiedni wniosek o dochodzenie alimentów składamy do sądu okręgowego swego miejsca zamieszkania. Należy do niego zawsze dołączyć odpis wyroku zasądzającego alimenty oraz szereg innych dokumentów. Wniosek składa się na specjalnym formularzu z załącznikami (np. zestawieniem zaległości alimentacyjnych, zaświadczeniem ze szkoły) w zależności od określonego rodzaju wniosku i odpowiedniego aktu prawnego, według którego będziemy dochodzić alimentów. Dalej procedura przebiega mniej więcej w ten sposób, że Sąd zwraca się do odpowiedniego organu w danym państwie o podjęcie czynności w zakresie egzekucji alimentów. W przypadku Norwegii jest to Krajowe Norweskie Biuro Ubezpieczeń za granicą czyli NAV National Office for Social Insurance Abroad – Child Support Unit.

Zbyt skomplikowane przepisy konwencji międzynarodowych i umów wzajemnych miedzy Polską i innymi państwami? Skontaktuj się z nami, a pomożemy Tobie w przygotowaniu odpowiedniego wniosku wraz z załącznikami o dochodzenie alimentów z zagranicy: biuro@wrkancelaria.pl

Autor wpisu

Hanna Woźniak

 

 

 

Rodzaje testamentów – cz. I.

Źródło: creation by Carlos Ubeda (licencja Attribution-NoDerivs 2.0 Generic  (CC BY-ND 2.0))

Kiedy przychodzi do ustalania ostatniej woli zmarłego można usłyszeć, że osoba taka pozostawiła tylko testament ustny. Często ustne życzenia spadkodawcy co do losów jego majątku określane są właśnie takim terminem. Tymczasem bardzo rzadko rzeczywiście mamy do czynienia ze zwykłym testamentem ustnym. Ale po kolei:

Kodeks cywilny rozróżnia przede wszystkim testamenty zwykłe i testamenty szczególne.

Wśród testamentów zwykłych występują:

1. Testamenty holograficzne – jest to testament pisemny sporządzony przez samego spadkodawcę. Aby go sporządzić należy spisać swoją wolę w całości pismem ręcznym a następnie dokument taki podpisać i opatrzyć datą. Należy zachować te trzy wymagania aby testament był ważny. Już na przykład w przypadku gdy imię i nazwisko zostanie wymienione jedynie w treści testamentu, przed rozrządzeniem majątkiem, nie zostaje dopełniony obowiązek podpisania testamentu w rozumieniu art. 949 § 1 kc. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 1995 r. III CZP 56/95) Jednak w przypadku gdy na dokumencie nie zostanie umieszczona data testament nadal będzie ważny jeżeli jej brak nie wywołuje wątpliwości co do zdolności spadkodawcy do sporządzenia testamentu, co do treści testamentu lub co do wzajemnego stosunku kilku testamentów.

2. Testamenty notarialne – testament sporządzony przez oświadczenie ostatniej woli przed notariuszem. Notariusz przed odebraniem oświadczenia potwierdza tożsamość testatora oraz jego zdolność testowania. Trzeba podkreślić, że testament sporządzony w tej formie ma charakter dokumentu urzędowego i jest jednym z najbezpeczniejszych. W kancelarii notarialnej pozostaje bowiem oryginał testamentu co chroni go przed jego ewentualnym ukryciem czy na przykład zniszczeniem. Maksymalna stawka wynagrodzenia za sporządzenie aktu notarialnego dokumentującego testament wynosi obecnie 50 zł (Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej, Dz.U. nr 148, poz. 1564 ze zm.)

3. Testamenty allograficzne – czyli właśnie testament zwykły ustny. Jego sporządzenie wymaga ogłoszenia swojej woli w obecności urzędnika oraz dwóch świadków. Kodeks cywilny dokładnie wskazuje o jakiego urzędnika chodzi, może nim być jedynie: wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta, marszałek województwa, sekretarz powiatu albo gminy, kierownik urzędu stanu cywilnego. Wola spadkodawcy spisywana jest w protokole z podaniem daty jego sporządzenia. Następnie jest on odczytywany w obecności świadków i podpisywany przez spadkodawcę, przez osobę, wobec której wola została oświadczona, oraz przez świadków. Jeżeli spadkodawca nie może podpisać protokołu, należy to zaznaczyć w protokole ze wskazaniem przyczyny braku podpisu.

   Co ważne testamentu takiego nie mogą sporządzić osoby głuche lub nieme.

Świadkiem natomiast nie może być:

• osoba, która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych;

• niewidomy, głuchy lub niemy;

• osoba, która nie może czytać i pisać;

• osoba, która nie włada językiem, w którym spadkodawca sporządza testament;

• skazany prawomocnie wyrokiem sądowym za fałszywe zeznania;

• osoba, dla której w testamencie została przewidziana jakakolwiek korzyść; nie mogą być również świadkami: małżonek tej osoby, jej krewni lub powinowaci pierwszego i drugiego stopnia oraz osoby pozostające z nią w stosunku przysposobienia.

Opisana na wstępie sytuacja gdy spadkobierca, w obecności innych osób oświadcza swoją wolę co do losów jego majątku po śmierci może być w pewnych sytuacjach uznana za testament szczególny. Jak z samej nazwy wynika możliwość taka występuje jedynie w ściśle określonych przez prawo, wyjątkowych sytuacjach. Więcej o rozporządzeniach na wypadek śmierci w formie testamntu szczególnego w drugiej części wpisu.

Autor wpisu:

Emilia Robak

Małżeńskie umowy majątkowe.

Źródło: https://goo.gl/images/2aq1ie

W trakcie naszej pracy dostajemy częste zapytania o małżeńskie umowy majątkowe potocznie zwanymi intercyzami. W związku z powyższym, postanowiłam zebrać najczęściej zadawane nam pytania i udzielić na nie odpowiedzi w formie małego Q&A.

Zapraszam 

Czym tak naprawdę jest intercyza?

Intercyza, czyli majątkowa umowa małżeńska, prowadzi zazwyczaj do ustanowienia rozdzielności majątkowej, ale nie tylko. Umowa taka może również wspólność ustawową rozszerzyć.

Jakie są rodzaje tej umowy?

Rodzaje małżeńskich umów majątkowych odpowiadają ich celowi. W zależności od tego, czy zamierzamy wspólność ustawową rozszerzyć czy ograniczyć możemy wyróżnić:

• umowę rozszerzającą wspólność ustawową

• umowę ograniczającą wspólność ustawową

• umowę ustanawiającą rozdzielność majątkową

• umowę ustanawiającą rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków

Czy intercyzę musimy koniecznie podpisać tylko przed zawarciem małżeństwa?

Dobra wiadomość jest taka, że podpisanie umowy małżeńskiej majątkowej jest możliwe zarówno przed ślubem jak i w trakcie trwania małżeństwa. Należy jednak pamiętać, że moment zawarcia umowy – tj. przed albo po ślubie – powoduje nieco inne skutki w sferze majątkowej dla małżonków.

Czy sami możemy sobie spisać taką umowę? Czy będzie ona ważna?

Nie ma takiej możliwości, bowiem z przepisów wynika, że każda umowa zmieniająca ustrój majątkowy musi być dokonana w formie aktu notarialnego. Zawarcie natomiast takiej umowy w innej formie nie rodzi żadnych skutków prawnych.

Czy będzie możliwość zmiany lub rozwiązania takiej umowy w trakcie małżeństwa?

Tak, umowa majątkowa małżeńska nie stanowi cyrografu 😉 Może być zmieniona albo rozwiązana. W razie jej rozwiązania w czasie trwania małżeństwa, powstaje między małżonkami wspólność ustawowa, chyba że małżonkowie postanowią inaczej.

Jaki rodzaj umowy najlepiej wybrać?

To już zależy od indywidualnych potrzeb każdego z małżonków – klientów. W sytuacji wątpliwości jaki rodzaj danej umowy będzie dla Was najlepszy – warto skorzystać
z konsultacji u profesjonalnego pełnomocnika, jakim jest radca prawny czy adwokat. Taki pełnomocnik może również sporządzić projekt takiej umowy lub wytyczne dla notariusza –dzięki czemu będziecie mieli pewność, że umowa zawiera postanowienia, o jakie Wam dokładnie chodziło i dostosowane konkretnie pod Wasze potrzeby.

Ile to kosztuje?

Koszt sporządzenia umowy majątkowej małżeńskiej przez notariusza – zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej – wynosi 400,00 złotych netto  (492,00 złotych brutto) oraz ewentualnie taksę notarialną za wypisy aktu notarialnego – cena 6,00 zł netto (7,38 złotych brutto) za stronę.

Niekiedy jednak, taksa notarialna ustalana jest indywidualnie, zależy od rodzaju i charakteru umowy, czasami dochodzi również obowiązek ujawnienia zmiany stanu prawnego w księdze wieczystej, od której notariusz pobierze dodatkowe wynagrodzenie.

Jeżeli mają Państwo szczegółowe pytania związane z ww. tematem lub wątpliwości wymagające wyjaśnienia – zapraszamy do kontaktu: biuro@wrkancelaria.pl

Autor wpisu

Hanna Woźniak